Guð gaf og Guð ... .

Enginn gengur í gegnum lífið snurðulaust, það skiptast á skin og skúrir. Menn eiga góða daga og slæma daga. Mönnum getur gengið allt í hæginn eða hafa allt í fangið og allt þar á milli.

Segja má að flestir gangi í gegnum lífið með „annan fótinn í ísköldu vatni og hinn í sjóðandi vatni“ og hafi það því að meðaltali ágætt.

Er presturinn að segja okkur að bókfæra alla velgengni sem gjöf Guðs  en færa áföll og bakslög á einhvern óskilgreindan kredit reikning, Guði óviðkomandi?   Afar hentugt.  Þessi hugsun er í takt við útrásina, útvaldir hirtu gróðann, öðrum voru eignaðar skuldirnar.  

Ungafólkið á semsagt að þakka Guði fyrir þakið sem það er að koma sér yfir höfuðið, með harðræði og vinnu myrkrana á milli,  en telja Guði það gersamlega óviðkomandi þegar lánin hækka upp úr öllu valdi og bankinn hirðir húsið - eða kannski þakka honum það líka?

Þeir voru örugglega margir sem snéru ásjónu sinni til „himins“ og þökkuðu fyrir sig og sína í hrunadansinum kringum gullkálfinn. Hvert horfa þeir núna?

Það er ekki eðlilegt að Guð sé ríkisrekinn. Einkavæðum Guð, aðskiljum ríki og kirkju- strax.

 

Vill taka upp þakkargjörðardag