Mulningur #1

Frumherjarnir Zeb og Marta settust að á nýja landinu. Þau byggðu sér traustan bjálkakofa, slógu upp hlöðu fyrir heyið og reistu gerði fyrir búpeninginn. Svo hengdi Zeb stóra klukku upp í tré og sagði: „Marta, það eru indíánar hér í kring. Ef þú þarft á mér að halda hringdu bjöllunni atarna –en bara í neyðartilviki.“

Nokkrum dögum seinna var Zeb úti í skógi að höggva við. Allt í einu heyrði hann klukkuna klingja. Hann stökk á bak Léttfeta og reið á harðastökki heim. „Hvað er að?“ spurði hann.

„Svo sem ekkert, elskan,“ svaraði Marta. „Ég var bara að renna á könnuna og datt í hug að þig langaði í sopa.“

„Fjandinn sjálfur, kona! Ég sagði þér að klukkan væri til að nota í neyðartilvikum! Nú ertu búin að tefja mig í klukkutíma til einskis!“

Svo slóg hann í Léttfeta og þeysti aftur út í skóg. Hann var varla búinn að taka upp öxina aftur þegar hann heyrði í klukkunni öðru sinni. Hann fleygði frá sér öxinni og stökk á bak hestinum.

„Baðkerið lekur,“ sagði Marta vesældarlega.

„Það er ekki neyðartilfelli, kona!“ sagði Zeb. „Ég verð að halda áfram að höggva við. Láttu mig í friði nema eitthvað alvarlegt sé á ferðinni!“

Þegar Zeb kom aftur út í skóginn hjó hann eins og óður maður í tvo tíma. Þá klingdi klukkan í þriðja sinn. Zeb kastaði sér upp á hrossið og flengreið heim. Þegar þangað kom stóð bjálkakofinn í ljósum logum, hlaðan var brunnin til kaldra kola, gerðið rofið og búpeningurinn út um allt. Fyrir neðan klukkuna lá Marta á grúfu með ör á kafi í öxlinni og stundi lágt.

„Já, Marta mín,“ sagði Zeb, „svona vil ég  hafa það!“

Athugasemdir

[Ásdís Sigurðardóttir, 25.2.2010 kl. 16:32]

[Ingibjörg Axelma Axelsdóttir, 25.2.2010 kl. 20:22]

Og er þetta dæmisaga um aðgerðir fráfarinnar ríkisstjórnar?

[Axel Jóhann Hallgrímsson, 25.2.2010 kl. 22:08]

Nei, nei það er enginn leyndur boðskapur. Mér fannst þetta einfaldlega fyndið. En sennilega er ég einn um þá túlkun!?

[Ingibjörg Axelma Axelsdóttir, 25.2.2010 kl. 22:56]

Alls ekki.