Lítil saga af vatni. Mulningur #41

Gott vatn er okkur Íslendingum svo sjálfsagður hlutur að við leiðum varla að því hugann hve gífurleg veðmæti eru fólgin í nánast óþrjótandi magni af hreinu og heilnæmu vatni.

Vegna frétta af þessu vatnsvandamáli þeirra Eskfirðinga rifjaðist upp fyrir mér skemmtileg saga af vatnsmálum Skagstrendinga hér á árum áður.

Fyrir 35 árum eða rúmlega það var borað eftir köldu vatni á Skagaströnd upp í Hrafnárdal. Fram að þeim tíma hafði vatnsveita Skagastrandar notast við yfirborðsvatn sem tekið var úr Hrafná. Það vatn var mjög misjafnt að gæðum eftir  tíma árs og hvernig viðraði.

Rigningar höfðu eðli máls samkvæmt hvað mest áhrif á vatnið sem varð þá býsna litað, svo vægt sé til orða tekið.  Haustin voru sérstaklega hagstæð kjötsúpu unnendum því þá var svo mikið af dauðum kindum í ánni að aðeins þurfti að bæta grænmeti í vatnið til að fá dýrindis kjötsúpu.

Einhverju sinni þegar ástandið á vatninu hafði verið með verra móti um nokkurn tíma tók einhver sig til og sendi sýni af vatninu suður til rannsóknar.

Svo leið og beið en ekkert kom svarið. Þar kom að hringt var suður og spurt hverju sætti.

Þá kom hinn napri sannleikur í ljós. Þeir sem rannsökuðu vatnið höfðu af rannsókn lokinni talið fullvíst að ekki yrði neinn á lífi til að taka við niðurstöðunni, því var hún aldrei send.

Núna er betra vatn en á Skagaströnd vandfundið.

Vatnið aftur orðið drykkjarhæft