Mulningur #57

Prinsinn kom á sveitakránna  eftir reiðtúr í skóginum og virtist hálf leiður. Vertinn spurði hvað væri að.

 „Ég var í reiðtúr  í töfraskóginum þegar ég sá Mjallhvíti liggjandi  á beði úr stráum. Dvergurinn sem gætti hennar sagði að hún svæfi því hún hefði borðað eitrað epli og það væri aðeins hægt að vekja hana með kossi frá mér. Svo ég kyssti hana á kinnina, en ekkert gerðist.“

„Nú“, sagði barþjóninn.

„Þá kyssti ég hana almennilega á munninn.“

„Og hvað, vaknaði hún?“

„Ekkert, það gerðist ekkert, ég ákvað þá að strjúka henni um hárið og áður en varði var ég farinn að njóta ásta með henni. Og allt í einu hrópaði hún. –Já, já, ójá, oohjááá.“

„Virkilega. Það er frábært“, sagði barþjóninn.  „Hún er þá á lífi?“

„Nei,“ stundi prinsinn jafn dapur og áður, „Hún var að feika það.“