Mulningur #62

Hannes, sem var sköllóttur og með staurfót fékk boð á grímuball frá fyrirtækinu sem hann vann hjá. Hvernig sem Hannes reyndi að upphugsa búning komst hann ekki að neinni niðurstöðu. En þá datt Hannesi í hug að ráðfæra sig við búningaleigu og  hann settist við tölvuna sendi leigunni tölvupóst og óskaði eftir tillögum frá þeim, sem gæti falið á honum skallann og staurfótinn. Hannes fékk að vörmu spori svar frá búningaleigunni:

Kæri herra,

Við leggjum til að þú farir sem sjóræningi. Sjóræningjahatturinn mun auðveldlega fela á þér skallann og staurfóturinn mun smellpassa við búninginn.

Hannesi fannst það satt að segja hræðileg móðgun að þeir ætluðu að nýta fötlun hans í búninginn. Hann settist við tölvuna og skrifaði frekar harðorðan svarpóst til búningaleigunnar. Von bráðar fékk hann svar, annan tölvupóst:

Kæri  herra,

Afsakaðu þetta með staurfótinn. Ef við hefðum vitað að þetta væri svona viðkvæmt, þá hefðum við strax lagt til að þú færir sem munkur. Munka kufl er svo síður að hann felur staurfótinn og með skallann, þá lítur þú út alveg eins og alvöru munkur.

Núna trompaðist Hannes gersamlega og skrifaði virkilega harðorðaðan kvörtunarpóst til bölvaðrar búningaleigunnar. Fyrst hæðist þið að staurfætinum og nú leggið þið til að ég noti skallann á mér sem hluta  búningsins. Ykkur er ekki viðbjargandi. Nokkrum mínútum síðar fékk hann enn einn póstinn frá búningaleigunni:

Herra,

Finndu stóra fötu af karamellu. Helltu karamellunni yfir sköllóttan hausinn á þér, stingdu staurfætinum upp í rassgatið á þér og farðu sem sleikipinni !

  

Athugasemdir

[Björn Birgisson, 17.3.2011 kl. 22:47]

Góður!

[Bergljót Gunnarsdóttir, 17.3.2011 kl. 23:00]

Fyrir allmörgum árum boðaði norska sendiráðið í Reykjavík til coctailpartýs þar sem allir áttu að mæta í grímubúningum. Einn þekktur góðborgari hugsaði mikið um hvernig hann gæti mætt án þess að þekkjast, því hann var feiminn við búninga en vildi ekki missa ag teitinu.

Á búningaleigu féll hann að lokum kanínubúning sem hann ákvað að dygði til,en ekki sást í andlitið.

Næsta laugardag þrammaði hann upp tröppur sendiráðsins og hringdi bjöllunni. Tli dyra kom stúlka sem virtist hálfskelkuð að sjá þessa risastóru kanínu á tröppunum.

Maðurinn spurði hvort hann væri fyrstur, en þá hvarf stúlkan inn og kom að vörmu spori aftur með sendiherrann sem svipti grímunni af honum, heilsaði með virktum og sagði, en boðið er ekki fyrr en eftir viku.

Það fylgdi sögunni að hann fór ekki aftur. 

[Axel Jóhann Hallgrímsson, 17.3.2011 kl. 23:05]