Mulningur #72 - Frábær saga

Ég tók mér það bessaleyfi að taka traustataki eftirfarandi sögu úr hinni frábæru bók Gísla Rúnars Jónssonar, -Ég drepst þar sem mér sýnist-, sem kom út fyrir síðustu jól. Ég hvet alla til að reka nefið í þessa frábæru bók.

„Þegar uppgangur avant-garde leikhúsa var sem mestur á öndverðum sjötta áratugnum, lögðu fáeinir landar okkar stund á dramatískt fræðinám í evrópskum menningarborgum. Meðal þeirra voru tvö upprennandi leikskáld, þeir Erlingur Ebeneser Halldórsson og Jökull Jakobsson. Sóttu þeir fyrirlestra í háskóla í Vínarborg. Sagan segir að einu sinni sem oftar hafi þeir brugðið sér í leikhús til að sjá eitthvað  sem væri framandlegt og helst nógu absúrd.

Fyrir valinu varð leikrit sem fært var upp í hræmulegri kjallarakompu, en samkvæmt umsögnum í blöðum var áhorfendum heitið stórbrotnum nýungum. Áður en námsmennirnir ungu heiðruðu leikhúsið með nærveru sinni, brugðu þeir sér á knæpu og kneyfðu ótæpilega. Og svo héldu þeir af stað til að sjá fáránleikaverkið.

Sýningin var ekki hafin þegar Vínarvínið fór að þrengja að blöðru Jökuls. Sá hann sitt óvænna, og fór á stjá til að finna klósett. Ekki hafði hann um það nein orð við Erling, sem var búinn að setja sig í svo einbeittar undirbúningsstellingar fyrir nýjungarnar, að hann hafði tapað tengslum við salinn.

Þegar Jökull kom fram, gat hann hvergi komið auga á nokkuð það sem benti til þess að þar væru salerni. Þó kom hann auga á dyr, sem honum þóttu líklegar, gekk inn en þá tók við langur og dimmur rangali. Þegar hann var komin ganginn á enda sá hann djarfa fyrir ljósi skammt undan, gekk á skímuna og kom þá inn í dimma herbergiskompu. Þar í horni var stór blómapottur með ræfilslegri hitabeltisjukku, en annað var þar ekki.

Og nú voru góð ráð dýr. Þó ekki óviðráðanlegri en svo að leikskáldið afréð, að virkja blómapottinn tímabundið til afrennslis. Þegar hann hafið millifært afstandsskammtinn, hraðaði hann sér til baka inn í salinn og settist.

Þá hallaði Erlingur sér að honum og hvíslaði: „Þú misstir af einhverju því mest absúrd upphafsatriði sem ég hef á ævinni séð í leikverki; ljósin voru varla komin upp, þegar maður gekk inn á sviðið, meig í blómapott og gekk síðan út aftur.““

.

.

Vinsamlegast kíkið á könnunina hér til vinstri!