Mér var gefið start - gömul saga og ný.

Á fimmtudaginn í síðustu viku vaknaði ég rétt fyrir klukkan 7 árdegis, að ekki var allt með felldu. Ég þekkti strax einkennin, hjartslátturinn var farinn út og suður, rétt eins og Ástþór Magnússon slægi taktinn.

Ég tók þessu rólega, enda alvanur þessum uppákomum, brá mér undir sturtuna í lágadrifinu og skolaði af mér nætursvitann. Vakti síðan konuna og bað hana að aðstoða mig á heilsugæsluna. Hún skammaði mig fyrir að hafa ekki vakið sig strax, rétt eins og það hefði einhverju breytt.

Þegar við komum á heilsugæsluna var mér skotið að strax. Læknirinn lét taka af mér línurit og boðaði síðan vælubíllinn með það sama til að flytja mig á gáttadeild Landspítalans.

Þar reyndu læknarnir fyrst öfgafulla lyfjagjöf til að koma hjartanu í takt, þótt fyrri reynsla segði það til lítils. Enda fór það svo að stuttu eftir hádegi var mér ekið inn á sláturdeildina, rétt einn ganginn, ég tekinn af lífi og síðan endurræstur, með hjálp Landsvirkjunar.  

Það gekk vel í þetta skiptið. Ég hrökk í taktinn strax við fyrsta skot, en samt hef ég verið eins og undin tuska síðan.  

Það er mjög mismunandi hvernig ég kem undan þessu. Í eitt skiptið þegar ítrekuð skot þurfti til að koma mér í „gang“  og brjóstkassinn á mér var  eins og jarðýta hefði spólað á honum var ég samt á eftir stálsleginn, rétt eins og ekkert hefði gerst, ef frá voru taldir verkirnir í rifjunum.

Já - þetta er gömul saga og ný.

Athugasemdir

[Heimir Lárusson Fjeldsted, 18.4.2012 kl. 21:24]

Félegt atarna(:

[Axel Jóhann Hallgrímsson, 18.4.2012 kl. 21:32]

Það er nú þannig Heimir að hver hefur sinn drísill að draga.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 18.4.2012 kl. 21:39]

Æ Axel minn þetta er ekki gott mál.  Nágranni minn er svona líka.  Hann grínast með þetta eins og þú. En þetta hlýtur að vera afar óþægilegt svo ekki sé meira sagt.  En þið eruð hvunndagshetjur sem takið því sem að höndum ber.  Vonandi verðu langt í næsta skot. 

[Axel Jóhann Hallgrímsson, 18.4.2012 kl. 21:55]

Jú, jú og það er ekki hægt annað en grínast með þetta Ásthildur.  Fyrsta skiptið sem þetta gerðist var ég á sjó og var fluttur í land á sjúkrahúsið á Ísafirði.

Þar dældu þeir í mig öllum þeim lyfjum sem þeir framast máttu. Sögðu að daginn eftir yrði ég fluttur suður og stuðaður, tækist lyfjagjöfin ekki.

Mér leist ekki betur á það en svo að ég hrökk í gírinn undir morgun, enda löngum þótt huglaus.

[Ingibjörg Axelma Axelsdóttir, 19.4.2012 kl. 09:14]

Ég man nú sæmilega eftir einu atviki er ég var í 10. bekk grunnskóla hérna fyrir nokkrum árum, þegar mamma renndi við og sótti mig að skóladegi loknum, eftir að hafa verið með þér á spítalanum yfir daginn.

Ég steig inn í bílinn, búin að vera að farast úr áhyggjum allann helvítis daginn, og það fyrsta sem þú gerðir var að snúa þér aftur og segja, "ÉG VAR DREPINN Í MORGUN."

Svo rakstu upp þennan svakalega tröllahlátur. Gleymi þessu aldrei, mér var sko aldeilis ekki hlátur í huga. :P

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 19.4.2012 kl. 10:45]

Besta meðalið er að taka þessu létt og gera grín.   Gangi þér vel með þetta Axel minn.